کندند ز باغ خار و خس را               گردید چمن زمردین رنگ

دزدید چو دیو شب نفس را        خوابید ز خستگی شباهنگ

هنگام سحر در قفس را            بشکست و ژرید صید دلتنگ

بر سر نرسانده این هوس را       بر پاش رسید ناگهان سنگ

                      این عادت دور روزگار است